ತಮ್ಮನ ಪೋನು, ಅಕ್ಕ ಹೊರ್ಡು- ಸಮಯ 8:15 ಇರಬಹುದು ಅಲ್ಲಿಗೆ ನನಗೆಲ್ಲಾ ಅರ್ಥವಾಗೇ ಹೋಯ್ತು ಯಾಕೆಂದರೆ ಅಜ್ಜನ ನೈಜ ಸ್ಥಿತಿ ಏನೆಂಬುದರ ಅರಿವು ಯನಗಿತ್ತು. ಎಷ್ಟೋ ಜನ ಹಾ, ಈಸಲಿ ಚೌತಿ ದಾಟ್ತನಿಲ್ಲೆ ಹ"ಎಂದಾಗಲೇ ಚೌತಿ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಂತೆ ಭಯವಾಗಿತ್ತು. ಅಪ್ಪನೂ ಒಂದು ಮಾತು ಹೇಳಿಟ್ಟದ್ದು ನಿಜ. "ಏನೇ ಆದ್ರೂ ಬೇಜಾರಪ್ಲಿಲ್ಲೆ. ನೀ ಬಪ್ಪಲ್ಲಿವರಿಗ್ ಇಡುದಾ ಇಲ್ಯಾ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲೆ" ಎಂದದ್ದೆಲ್ಲಾ ಒಮ್ಮೆಲೆ ನೆನಪಾಯ್ತು. ತಕ್ಷಣ ಬಸ್ ಇದೆಯಾ ಎಂದು ನೋಡಿದೆ. ಹೇಗೋ ರಾತ್ರಿ ಆಯ್ತು, ಅಂತ್ಯಸಂಸ್ಕಾರ ಈಗ ಮಾಡಲ್ಲ ಎಂದುಕೊಂಡೆ. ಆದ್ರೆ ಮನೆಯಿಂದ ಪೋನ್ಬಂತು. ಈಗೇ ಮಾಡೂದು, ನಾಳೆ ಚೌತಿ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದ. ಅರೆ! ನನ್ನ ಮನಸಿಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಘಾಸಿ ಆಯ್ತು. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಯಾವುದೋ ಡಾಂಬರು ರಸ್ತೆ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಅತ್ತುಬಿಟ್ಟೆ. ಕೊನೆಗೊಮ್ಮೆ ಮುಖ ನೋಡಬಹುದು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಅದೂ ಆಗಲಾರದೇ ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಇಲ್ಲ, ನನ್ನ ಅಳು ನೋಡಿ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಸುಮ್ಮನಿರು, ಅಳದೇ ಮನೆಗೆ ಬಾ, ಇಡ್ತೀವಿ ಎಂದು ಪೋನಲ್ಲೇ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿದರು. ಕಣ್ಣೊರೆಸಿದೆ. ಬಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತಾಗ ತಲೆ ತುಂಬಾ ನಾಳಿನದೇ ಯೋಚನೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಿಟ್ಟ ಗಣಪತಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಏನ್ಮಾಡ್ತಾರೆ ಎಂಬುದಾಗಿ. ಗೋವಾದಲ್ಲಿರುವ ಅತ್ತೆ ಯಾವಾಗ ಬರ್ತಾಳೆ ಎಂಬುದಾಗಿ. ಹೀಗೆ ಹಲವಾರು. ಈ ಕಡೆ ಆಫೀಸು ರಜಾ, ಕೆಲಸ ಅದೆಲ್ಲದರ ತಲೆಬಿಸಿ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲೊಂದು ಸಾಂತ್ವನ ಹಾಗೂ...